06: ‘Perfect imperfections’

Twee vraagjes waar ik toch benieuwd naar ben. Allereerst voel je je meer liedjesschrijver of muzikant? Of gaat het een niet zonder het ander voor jou? Jouw teksten zijn, naar wat ik begrijp, veelal op jouw eigen ervaringen en gevoel gebaseerd. Als we naar jouw platen luisteren worden we als het ware meegenomen in jouw leven. We weten allemaal dat je het prachtige nummer Roller Coaster samen met Danny Vera hebt geschreven. Nu is mijn tweede vraag: Heb je nog meer nummers geschreven waarvan je dacht dat die beter door een ander gezongen konden worden?

Groetjes, Anja B.

Hoi Anja,

 Super bedankt voor je leuke vragen! Ik heb ze even moeten laten bezinken omdat vooral de eerste vraag me best wel bezig heeft gehouden het afgelopen jaar. 2020 was natuurlijk voor veel muzikanten een rampjaar. En ik merk dat als ik minder vaak op het podium sta, ik me meer een liedjesschrijver voel dan een artiest. Ik gebruik de term artiest omdat ik denk dat zowel een liedjesschrijver en een artiest beide muzikant zijn. Maar waarbij een liedjesschrijver wat meer op de achtergrond blijft en een artiest juist dat podium nodig heeft. Maar even dat terzijde.) 

Ik denk dat veel mensen niet weten dat achter de grote artiesten in deze wereld even zo grote liedjesschrijvers staan. En natuurlijk heel veel grote artiesten schrijven ook hun nummers zelf: Bruce Springsteen, Tom Petty, etc. Maar ook best wel wat artiesten schrijven zelf niet. Wat op zich natuurlijk helemaal niet erg is. Ieder zijn talent en ieder zijn vak. Zelf kan ik niet kiezen tussen songwriter en artiest. Het met mijn band op het podium staan geeft een enorm fijn gevoel. En het is zeker heel bevredigend als je merkt dat mensen je zelfgeschreven liedjes mooi vinden. Daarom is het wel zo fijn als je die liedjes zelf ook live naar de mensen toe kunt brengen. Het is de meest directe lijn tussen gevoel, gedachtes en uitvoering. Ik denk niet dat ik liedjes van anderen kan brengen zoals ik mijn eigen liedjes kan brengen. (Een flink aantal jaren in een coverband heeft me dat wel geleerd..).

Nog even over dat liedjesschrijven. Ik merk wel dat ik het schrijven voor en/of met anderen echt heb moeten leren door het steeds vaker te doen. Ik vond het in het begin vooral heel erg spannend. Grappig hoe je bijvoorbeeld over Roller Coaster begint. Ik kan me nog herinneren dat ik op heel zenuwachtig was voor die schrijfsessie. Ik had Danny eigenlijk nog niet echt leren kennen en wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Maar waar Danny ontzettend goed in is, is personen om hem heen op hun gemak stellen. We hebben lekker wat afgekletst en elkaar beter leren kennen. En zo zijn we uiteindelijk ook bij de eerste ideeën voor het liedje gekomen. 

Vanaf dat moment is het beter leren kennen van je medeschrijver voor mij dan ook fase 1 van het hele co-write proces geworden. Het helpt me niet alleen mezelf beter op mijn gemak te voelen, maar het creëert ook vaak een ingang naar een songidee, een tekstflard, een titel of een thema. Twee vliegen in 1 klap dus. Het is echter niet zo dat een dergelijk proces een garantie voor een goed liedje is hoor. Maar gek genoeg ontstaat er tenminste altijd wel iéts. Wat op zich ook al een opvallend is. Andersom kan het echter ook. Ik herinner me een schrijfsessie op het hoofdkantoor van Armada, het label van Armin van Buuren. Daar kwam ik in een sessie terecht met een Zweeds-(Amerikaanse) artiest, een Russische producer en een Nederlandse (overigens heel getalenteerde) zangeres. Allemaal erg goede songwriters, maar zo verschillend allemaal. De artiest lag na een uur op de bank te slapen (i.v.m. een kater), de producer dook weg achter zijn laptop. En ik zat daar maar met mijn gitaar, hoe ongemakkelijk was dat. Het voelde echt alsof ik in een totaal andere muziekwereld was beland. Maar toch, je merkt dat de muziek de taal is die ons als liedjesschrijvers dan verbindt. En dat die taal universeel is. En dat een goede melodie nou eenmaal een goede melodie is. Of je het nu over pop, rock, country of dance hebt. Ook merk je dat we als mensen allemaal met dezelfde ups-and-downs te maken krijgen, die we een plek willen geven in een liedje. Long story short, uiteindelijk kwamen we dus toch met een erg tof liedje de studio uit. Een bevestiging dat ik niet te voorbarig moet zijn in mijn conclusies en dat ik een open geest moet bewaren tijdens het schrijven. Oja, en een beetje vertrouwen in mezelf. Dat kan ook geen kwaad..

Ik denk zeker dat ik liedjes heb geschreven die andere artiesten waarschijnlijk veel mooier hadden kunnen zingen. Technisch beter, wellicht met een mooiere stem, perfect zuiver. Maar aan de andere kant, zoals je het omschrijft Anja, schrijf ik vaak liedjes die gebaseerd zijn op mijn ervaringen en mijn gevoel (wat overigens nagenoeg elke songwriter doet). En dan kom je denk ik uit bij een heel belangrijke vraag: Wat is mooi? Zit ‘mooi’ in perfectie? Of zit ‘mooi’ misschien meer in echtheid, rauwheid en overtuiging? Of misschien wel ergens er tussenin? Daar ga ik denk ik voor. Dat ik mijn technische beperkingen compenseer met een vorm van echtheid en overtuiging. Hopelijk kom ik daar nog een hele tijd mee weg. 

Groeten,

John

Heb je zelf een vraag of wil je een verhaal delen? Klik hier.